Herhaald slachtofferschap, ook wel secundaire victimisatie houdt in dat een slachtoffer van een heftig incident (primaire victimisatie), nogmaals slachtoffer wordt. Dit keer door de houding of werkwijze van de omgeving. Dit kan door bijvoorbeeld politie, artsen of advocaten, maar ook door collega’s of familie. Het kan ontstaan wanneer een slachtoffer zich niet gehoord voelt, maar ook als het voelt alsof ze niet met respect worden behandeld of geen toegang krijgen tot nodige informatie.
Slachtoffers
Secundaire victimisatie komt niet alleen voor bij slachtoffers van misdrijven of verkeersongelukken, maar ook bijvoorbeeld bij slachtoffers van arbeidsongevallen, medische fouten of bij militairen met een posttraumatische stressstoornis. Secundaire victimisatie heeft invloed op het vertrouwen van het slachtoffer in zichzelf, de toekomst, de wereld en het rechtssysteem. Het leidt vaak tot (verergerde) psychische of lichamelijke klachten en daarmee tot vertraagd herstel.
Herstelrecht
Het herstelrecht is een belangrijk middel om secundaire victimisatie te voorkomen. Het is een tegenhanger van het traditionele strafrecht, waarbij de dader centraal staat. Nu ligt de nadruk op het slachtoffer, de dader moet er alles aan doen om de aangerichte schade te herstellen. Dit kan op financieel gebied zijn maar ook doormiddel van bijvoorbeeld slachtofferdadergesprekken of buurtbemiddeling bij burenruzies. Daarnaast kan reclassering of jeugdhulp een rol spelen. Dit met als doel om de materiële en vooral immateriële schade zoveel mogelijk te herstellen. Een ander doel is ervoor te zorgen dat het niet opnieuw gebeurt en voorkomen dat het slachtoffer het vertrouwen in de maatschappij langdurig kwijt is.
