Hij werkt nu bij een tandartspraktijk. Vijf dagen per week. Niemand hier weet dat de jonge receptionist elke dag met angst in zijn lijf zijn huis verlaat. Malek (19) schrikt snel. Op z’n mobieltje komen nog steeds bedreigingen binnen. Maar Malek is geen onschuldig slachtoffer. Het verhaal van deze jonge drugsrunner is allesbehalve zwart-wit.
Bron: www.mensenhandelinnederland.nl
Hij heeft even nagedacht, waar moet hij zijn verhaal beginnen? Toch maar terug naar zijn jeugd. Een warm thuis had hij niet. ‘Mijn vader was nogal agressief’, klinkt het onderkoeld. De situatie liep thuis dusdanig uit de hand dat zijn moeder met haar drie jonge kinderen naar een blijf-van-mijn-lijf-huis vertrok. ‘Voor haar veiligheid gingen we naar een plaats in het noorden van het land.’
‘Ik heb veel jeugdinstellingen van binnen gezien. Al vanaf mijn twaalfde woon ik eigenlijk niet meer thuis’
De toen 12-jarige Malek vond die opvang helemaal niks. Hij besloot – tot wanhoop van zijn moeder – toch bij zijn vader te gaan wonen. Maar dat bleek geen succes. ‘Daar kon ik niet blijven.’ Bij zijn moeder in de opvang was ook geen optie. Hij kwam in een jeugdinstelling terecht. ‘Ik was er het liefst zo min mogelijk, accepteerde geen hulp en liep heel vaak weg.’ Malek was teruggetrokken, boos. Hij was veertien toen hij voor het eerst in aanraking kwam met de politie. Winkeldiefstal.
Het was het begin van een flink aantal vergrijpen. ‘Altijd diefstal en zo. Met drugs hield ik me niet bezig. Ik gebruik zelf ook niks, ook geen alcohol.’ Hij ging van de ene naar de andere instelling. Open instelling, gesloten instelling. Contact met politie, jeugdreclassering, taakstraf en nu Reclassering Nederland, die voor volwassenen.
Twee jaar geleden keerde hij terug in de stad waar hij opgroeide. Hij kwam er al snel een paar jongens uit zijn oude buurt tegen. ‘Aardige jongens. Met een van hen raakte ik goed bevriend. Ik wist wel dat hij in de drugshandel zat. Ik zag hem vaak, vertrouwde hem echt en dat doe ik niet zo snel.’
‘Wat kon er mis gaan?’
‘Na maanden slijmen’ kwam dé vraag. Of Malek een keer drugs wilde afleveren in België? ‘Ze hebben me echt ingepalmd.’ Maar Malek besloot de kans te wagen. Wat kon er misgaan? Volgens zijn vriend was het appeltje-eitje. Hoeveel geld hij ervoor kreeg? Malek haalt z’n schouders op. Het achterste van tong laat hij vandaag niet zien.
‘De agent vroeg me: wie is die grote garnaal? Maar ik heb niets gezegd’
Maar het zat Malek niet mee en hij liep in België tegen de lamp. Hij was net achttien geworden. Hij werd aangehouden en veroordeeld tot een jaar. Hij moest zeven maanden zitten. ‘Ik heb echt schrik van de Belgische gevangenis gekregen. Je zit bijna 23 uur per dag in de cel, het eten is er verschrikkelijk, de eerste paar nachten lag ik met een matras op de grond.’ Hij schudt zijn hoofd. Hij was niet de enige Nederlandse drugskoerier die daar vastzat. Malek kwam veel meer jonge landgenoten tegen. ‘De agent vroeg me nog naar de “grote garnaal” die achter het transport zat, maar ik heb niets gezegd.
Het waren zeven lange maanden. Terug in Nederland stond hem nog een verrassing te wachten. Hij had nog een taakstraf open staan en die was inmiddels omgezet in vervangende hechtenis. Malek zat opnieuw vast. Toen hij weer vrijkwam, zocht zijn oude vriend hem al snel op. ‘Hij was zo aardig, leek echt blij om me weer te zien. Over die straf in België zei hij niet zoveel. “Balen man.” Maar we trokken weer veel samen op. Hij nam de tijd om me te paaien en op een gegeven moment vroeg hij of ik weer naar België wilde gaan. Ik weigerde, ik wilde echt niet nog een keer daar vast zitten. Toen ik weigerde, veranderde zijn toon.’
Malek hield voet bij stuk. Hij wilde uit de handel stappen en nam afstand van zijn vriend. Maar dat was niet de bedoeling. Die had niet voor niets zoveel tijd in de jonge drugskoerier geïnvesteerd. ‘Hij liet me niet los. Op een gegeven moment zat ik bij een vriendin in de auto. En op een verlaten weg werden we klemgereden door een busje. Hij was het, met een aantal maten. Ik werd uit de auto gesleurd en in het busje geduwd. Die vriendin bleek hem ook te kennen, dat wist ik echt niet. Zo hebben ze me er ingeluisd.’ Hij werd naar een huis gebracht, opgesloten en later in elkaar geslagen. ‘Zeker twee uur lang. Het deed overal pijn.’ Niet eerder was hij zo bang. ‘Deze gast is echt niet normaal. Zo berekenend. Op een heel slinkse manier heeft hij dit aangepakt. Hij nam z’n tijd, weet je.’
‘Hij begon te dreigen, te slaan’
Bij toeval werd Malek door de politie gevonden. ‘Een buurman had vanwege de harde muziek de politie gebeld. Er stonden twee agenten voor de deur. De eigenaar van het huis was er niet en de agenten vertrouwden het niet helemaal. Even later kwamen ze weer terug en vonden mij – met mijn gezicht helemaal kapot – in die kamer. Ik gaf expres een valse naam op, zodat ze me naar het bureau mee zouden nemen.’ In de politiewagen vertelde hij wie hij was en wat er was gebeurd. ‘Ze geloofden me en hebben me meteen naar het ziekenhuis gebracht.’
Malek denkt dat hij drie dagen gegijzeld is geweest, maar zeker weet hij het niet. ‘Hij wilde me eigenlijk pas laten gaan wanneer die verwondingen, de zwellingen in mijn gezicht, niet meer te zien waren. Wanneer mijn gezicht er weer normaal uit zag. Dat heeft zeker twee weken geduurd.’
Twee dagen lag hij in het ziekenhuis. Daar vroeg een rechercheur of Malek aangifte wilde doen. ‘Ik had maar één vraag voor hem. Kunnen jullie me beschermen? Mijn veiligheid garanderen? Hij heeft nog overlegd met z’n collega’s maar dat kon hij niet.’ Malek deed geen aangifte, uit angst.
‘Het is het niet waard. Echt niet’
De angst beheerst nog steeds zijn leven. ‘Ik schrik snel, durf bij niemand meer in de auto te stappen. Ik weet niet waar hij toe in staat is. Laat hij me nu gaan of blijft hij me opsporen? Tegen andere jongeren in dezelfde positie zou ik zeggen: het is het niet waard. Echt niet’.
Waarom Malek toch zijn verhaal wil doen? ‘Weet je, ik heb voor het eerst in mijn leven een gewone baan, met normale mensen om me heen. Door die tijd in België, doordat ik helemaal verrot ben geslagen, zijn mijn ogen wel opengegaan. Ik wil dit niet. Het is het niet waard’, klinkt het nog een keer. ‘Ik hoop echt dat dit het keerpunt in mijn leven is.’
*De naam van Malek is gefingeerd, Reclassering Nederland heeft de politierapporten ingezien en het verblijf in het ziekenhuis bevestigd. Een paar maanden na het gesprek heeft hij het contact met de Reclassering verbroken. Malek staat ook niet zelf op de foto.
Dit verhaal komt uit de longread www.mensenhandelnederland.nl Met deze longread – gemaakt door fotograaf Bas Losekoot en journalist Jessica Maas – willen CoMensha en de VNG gemeenten en andere professionals ondersteunen in hun strijd tegen elke vorm van uitbuiting.
